Yn 2015 ymgasglodd arweinwyr y byd i arwyddo Cytundeb Paris, gan osod cyfeiriad y teithio yn ei le ar gyfer gweithredu byd-eang i ymladd y newid yn yr hinsawdd trwy geisio cyfyngu cynhesu byd-eang i 2 radd Celsius erbyn 2050. Ni all fod dim amheuaeth mai’r newid yn yr hinsawdd fydd cwestiwn polisi diffiniol y ganrif hon gyda gwledydd ac economïau ar draws y byd yn ymorol am ddatgarboneiddio ar gyflymdra a gochel trychineb amgylcheddol posibl.
Eto nid yw ymrwymiadau llywodraethau ar eu pen eu hunain yn ddigon i wneud bwriadau Cytundeb Paris yn realiti. Mae ein heconomi yn gyfrannwr mawr at allyriadau carbon. Dyna’r rheswm yr awn i’n gwaith mewn ceir sy’n llosgi tanwydd ffosil, dyna beth sy’n cynhyrchu’r bwyd a fwytawn a’r deunydd pacio plastig y daw’r bwyd hwnnw ynddo. Mae’n gwneud ein bywydau yn hynny’n fwy gwerth ei fyw ond mae’n gwneud hynny ar gost amgylcheddol sylweddol.